Niet moeilijk. Als ik bij Khalid & Sophie een vrouw zie praten over de aardbeving denk ik terug aan een paar minuten eerder, toen ze voor mij gewoon een vrouw was die in beeld genomen werd, terwijl ze nog met Johnny de Mol junior aan het praten waren. Ze keek naar het gesprek met een invoelende blik, en ging daarna met een geïnformeerde stem praten over wat daar - nog steeds - gaande is.
Ik kan niet anders dan denken aan die fameuze begin-aria's van de Matthäus Passion waar een invoelende vrouw kijkt naar het lijden van Jezus. Mede dankzij de filosofie (Deleuze, Leibniz) ben ik vertrouwd met de plooiing van de blik. Ik kijk naar het lijden in de Atlas, maar nu via deze vrouw die ik via het zwijgende gelaat van Johnny had gezien. Indirect zul je zeggen. Ligt er maar aan of je de rechte lijn direct noemt, zeg ik dan weer, via Deleuze en Leibniz.
Is het überhaupt mogelijk om naar zo'n tv-programma te kijken zonder besef van alle manipulaties, de suggestie van een rechte lijn terwijl er viavia gespeeld wordt via een punt dat precies door deze manoeuvre buiten beeld wordt gehouden, eventueel terwijl iedereen weet dat de lijn via dit punt loopt dus eerder verdringing dan verdoezeling, relatieve onzichtbaarheid resulterend uit het wegschuiven van deze punten naar de schemerzone ver achter de schouders van de vrouw die nu even later in het middelpunt staat, Esmah Lahlah?
Welnu, ik heb enig besef van manipulaties en vind een rechte lijn soms wel prettig, want dan zie je het lichtste knikje ogenblikkelijk. Juist in dit geval vind ik de bocht ook wel iets hebben, de lijn die loopt van het probleem via de politiek via de media naar de kijker, en niettemin aanvoelt als een rechte lijn. Wie is er meer bedreven in integriteit dan de media die daarin de langste training hebben gehad?
Ik in geen geval. Ik kan wel rare zwenkingen maken, ineens links of rechts. Evenwel, dat kan iedereen. Je bent voor de verheffing van de bezitlozen, en precies daardoor klaag je de grachtengordel aan die deze mensen heeft opgeofferd aan zoiets vaags als ideeën, precies de ideeën waarvan ze daar ooit rijk zijn geworden en sindsdien gebleven. Of je bent voor de bezitters omdat ze op het podium dat ertoe doet onze belangen behartigen en van die eeuwige underdogs. We moeten hen dus koesteren, en wel omdat ze als geen ander de belangen vertegenwoordigen zodat we hen meer vertrouwen dan die onzichtbare eindpunten van onze deellijn.
We gaan de rechte lijn herstellen, zodat het weer de rechte lijn is. Bijbehorende deugden zijn oprechtheid en eerlijkheid. We lopen naar de punten links en de punten rechts, daar bewegen ze in hun hoeken en bochten. Eerst construeren we een rechte lijn die als zodanig aanvoelt. Zeg René van der Gijp met penishelm die Rutte meezuigt in zijn gulle lach. Daarna gaan we weer in bochten die op hun manier ook de rechte lijn vertegenwoordigen, denk aan Yesilgöz die de bestaanszekerheid uitroept tot het thema dat de VVD altijd zou hebben gekoesterd.
Volgende stap zou kunnen zijn dat we de kromme lijn als de echte rechte lijn gaan zien. Geen leugens meer nodig, nu kunnen we eindelijk zeggen dat de aardbeving onze zorg heeft omdat ze hier zitten te schrijven en doneren even geen zin heeft omdat de Marokkaanse regering onze hulp nog niet kan accepteren. Mede daarom hechten we aan Esmah Lahlah in beeld, zij is er alvast en in de toekomst ook zeker namens ons bij de verpletterden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten